Cesur olmak için yanlış bir döneme denk geldiğimizi düşünüyorum. Aslında her şey ben çocukken güzeldi. 23 yaşındayım gece dışarı çıkmaya korkar oldum. Ama çocukken gece 3'te dışarıda arkadaşlarımla oyun oynamak benim için normaldi. Bizim toplumumuza ne oldu?

Küçük bir çocuğu sevmeye korkar oldum. Ailesi beni yanlış anlar diye. Hoşuma giden bir insana 'merhaba' demeye korkar oldum. Beni sapık zanneder diye. Normal olmaya korkar oldum. Anormal insanlar tarafından yadırganırım diye. Söyler misiniz cesaret ayıplanır mı? Neden ayıplanacak seviyeye geldi son on senede? Toplumumuzun bu kadar değişmesi beni gerçekten kötü etkiledi. Sizleri bilmiyorum ne hissediyorsunuz bu durumdan ama insanlarla aranızın açılmasından şikayetçi değil misiniz? Bir insan beni yanlış anlar diye yardım etmeye bile korkuyorum artık. Yaşlı bir teyzenin poşetlerini taşımak istiyorum teyze benden korkuyor. Cesaretimizi kim aldı bizden? Toplumu kim bu kadar ötekileştirdi? Ben eski samimiyetimi ve cesaretimi istiyorum. Yadırganmaktan, yanlış anlaşılmaktan usandım. İletişim kurmakta zorlanıyorum. Kelimelerimi ayıklıyorum, en sade şekle sokmaya çalışıyorum. Toplumuda anlıyorum bir yandan artık herkes kötü gözükmeye başladı gözüme. Bende korkuyorum kardeşimin okuldan gelirken başına bir şey gelecek diye. Bir ay önce Narin, bir hafta önce İkbal canından oldu. Nasıl korkmadan yaşayalım?  Güç sahibi insanlara küfredene gösterdiğiniz adaleti çocukların canına kastedene de gösterir misiniz?

Sanki eskiden bu kadar kötü insan yoktu. Güzel bir gençlik yaşamıyoruz. Lütfen gençliğimizi geri verir misiniz! Özgürlük alanımızı ihlal etmeyi bırakır mısınız! Rica ediyorum cesaretimi geri verir misiniz?!